Επόμενο Λεωφορείο;

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Από τον οδηγό που κυριολεκτικά σταματάει το δρομολόγιο, κατεβαίνει από το λεωφορείο, κάνει τις δουλειές του και ανεβαίνει ακάθεκτος συνεχίζοντας το δρομολόγιο κανονικά; Από την (μη) αξιοπιστία των δρομολογίων στο πρόγραμμα και στην εφαρμογή (να λέμε πάλι καλά που έχουμε και εφαρμογή); Υπάρχουν πολλά περιστατικά που όσοι μετακινούμαστε με μέσα στην Αθήνα έχουμε βιώσει. 

Με αφορμή λοιπόν το μικρό δράμα που έζησαν μερικοί συμπολίτες μας-επιβάτες του μοιραίου 755 που τυλίχτηκε στις φλόγες πριν μερικές μέρες στα Κάτω Πατήσια, αποφάσισα να περιγράψω με κομψό τρόπο μερικές από τις δικές μου περιπέτειες στα θρυλικά μέσα μεταφοράς της Αθήνας, που όλοι ακόμα και βαθιά μέσα μας, αγαπάμε έστω και λίγο. 

Μόλις μία μέρα πριν το συμβάν στα Κάτω Πατήσια - για το οποίο δεν θα αναφερθώ πολύ, ήδη έχει γίνει αρκετός σχολιασμός στο διαδίκτυο, παραθέτω μια φωτογραφία που τα περιγράφει όλα - βρισκόμουν στο Β9. Η αφετηρία του είναι η Κηφισιά, εξυπηρετεί μεταξύ άλλων την Μεταμόρφωση, την Νέα Φιλαδέλφεια και στη συνέχεια ακολουθώντας την Αχαρνών, κάνει τέρμα στην Πλατεία Λαυρίου, δίπλα στην Ομόνοια. Το βράδυ της Παρασκευής με βρήκε στην Νέα Φιλαδέλφεια να χάνω το τελευταίο 6 (με κατεύθυνση προς Αθήνα). Ο πίνακας δρομολογίων είχε ως μοναδικό λεωφορείο το (τελευταίο) Β9. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι έγραφε χρόνο αναμονής 16 λεπτά... Φτάνει το - σχετικά γεμάτο - Β9 και ξεκινάμε το ταξίδι μας για το κέντρο της Αθήνας. 

Στο ύψος του Αγίου Ελευθερίου, η μηχανή ξαφνικά άρχισε να βγάζει περίεργους θορύβους, πρωτόγνωρους για το αυτί του μέσου επιβάτη, και στη συνέχεια επικράτησε μια ησυχία, σαν να έσβησε. Η ησυχία με έκανε να βγάλω τα ακουστικά μου και να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. "Μείναμε από καύσιμα" αναφώνησε σπαστά ένας από τους επιβάτες, την ώρα που ο οδηγός προσπαθούσε να βάλει μπροστά ξανά τη μηχανή. Μετά από λίγες προσπάθειες, το λεωφορείο πήρε επιτέλους μπροστά και συνεχίσαμε το δρομολόγιο. Δεν πέρασαν 5 λεπτά, κάπου κοντά στα Κάτω Πατήσια (τυχαίο;) η μηχανή ξανά έσβησε. "Παιδιά μέχρι εδώ ήταν, αύριο πάλι.." ήταν - με μια δόση χιούμορ - τα λόγια του οδηγού στους λίγους εναπομείναντες επιβάτες. Άνοιξαν οι πόρτες και βγήκαμε όλοι. Η εικόνα του οδηγού, ο οποίος καθόταν βουρκωμένος στην θέση του με τα χέρια στο κεφάλι, θα μου μείνει σκιαγραφημένη στο μυαλό για λίγο καιρό ακόμα. Και, φυσικά, η διαδρομή μέχρι το σπίτι συνεχίστηκε με τα πόδια (>3km). 

Περπατώντας προς το σπίτι μου, σκεφτόμουν: Έχουμε 2018, στην Αμερική και στην Κίνα φτιάχνουν robots με τεχνητή νοημοσύνη. Η τεχνολογία έχει φτάσει σε ένα αρκετά προχωρημένο επίπεδο, και παρόλα αυτά η Ελλαδίτσα βρίσκεται πολλές δεκαετίες πίσω. Πρώτη σκέψη: φταίει ο οδηγός. Πως γίνεται να ξεκινάς δρομολόγιο με άδειο ρεζερβουάρ;  Ήταν τελευταίο δρομολόγιο, ο οδηγός πιθανόν να ήταν κουρασμένος. Όπως και εμείς, έτσι και αυτός ήθελε να τελειώσει το δρομολόγιο και να πάει σπίτι του. Μπορεί να θεώρησε πως τα καύσιμα θα του φτάσουν, άλλωστε 10 λεπτά από το τέρμα "έμεινε". Και αυτό φέρνει την ερώτηση, είχε ο ΟΑΣΑ προβλέψει να εφοδιάσει το λεωφορείο με αρκετά καύσιμα για να βγάλει το δρομολόγιο; Όποιος και να είναι ο λόγος, είτε ο οδηγός απλά ξεχάστηκε, είτε δεν είχε τρόπο να εφοδιάσει με καύσιμα το όχημα και έκανε το δρομολόγιο "όσο τον βγάλει", δείχνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Δυστυχώς ο ΟΑΣΑ, όπως και οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, υπολειτουργεί. Σχεδόν τίποτα δεν γίνεται σωστά, από τον έλεγχο των εισιτηρίων που υποτίθεται θα λειτουργούσε το 2016, μέχρι το αυτονόητο, την πρόβλεψη για γεμάτο ρεζερβουάρ. Αλλά φυσικά, όταν είσαι δημόσιος υπάλληλος, και ξέρεις ότι την θέση σου θα την έχεις ό,τι και να γίνει, δεν θα σε νοιάξει να γίνει η δουλειά σωστά. Γιατί σε αυτό το κράτος, αυτός ο λαός έχει την νοοτροπία του "να κοιτάξουμε να βολευτούμε και να βγάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερα με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο". 

Μας κακοφάνηκε που πήραν τα αεροδρόμια οι Γερμανοί, τους δρόμους (Αττική Οδός, Αθηνών Κορίνθου κ.τ.λ.) ιδιώτες και τα τρένα Ιταλοί. Δεν παραδεχόμαστε όμως ότι έπρεπε να έρθει ο ιδιώτης για να φτιάξει δρόμους, ο Γερμανός και ο Ιταλός για να δούμε τρένα και Αεροδρόμια. Ας συγκρίνουμε λίγο τα δημόσια έργα και τα μετέπειτα ιδιωτικά. Και ας κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

Υ.Γ. Θα ακολουθήσουν και επόμενες περιπέτειες.