Το «Βινυλιο» ειναι μια εκπομπη για τον ανθρωπο. Και δε λεει να την χασεις
Η νέα εκπομπή του Αντώνη Κανάκη είναι η μοναδική αχτίδα φωτός στην Ελληνική Τηλεόραση.
Σε μια εποχή που η τηλεόραση είναι μια 24ωρη διαφήμιση σερβιέτας, και η φετινή τηλεοπτική σεζόν εξακολούθησε να γλύφει τον πάτο του βαρελιού και το απόλυτο μηδέν όπως ακριβώς η περσινή και η προπέρσινη, η ομάδα του Ράδιο Αρβύλα κάνοντας μια γερή ''βουτιά'' στο παρελθόν, έφερε στην επιφάνεια έστω και για 2 ώρες την εβδομάδα ένα ξεχωριστό και αξιοπρεπέστατο πρόγραμμα που από την πρώτη κιόλας ημέρα προβολής του κέρδισε την αγάπη των τηλεθεατών. Το «Βινύλιο» εκτός από το γεγονός ότι είναι η πρώτη εκπομπή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης που ξεκίνησε δίχως όνομα, πρωτοτύπησε και στο όλο στήσιμο καθώς είναι ομολογουμένως μία απόλυτα πετυχημένη μεταφορά ραδιοφωνικής εκπομπής των 90's στο γυαλί, πράγμα που μόνο ο Αντώνης Κανάκης θα μπορούσε να καταφέρει.
Στο σημείο αυτό θα αναφέρω και το υπόλοιπο crew το οποίο δεν είναι άγνωστο, καθώς πάει πακέτο την τελευταία δεκαετία και δεν είναι άλλοι από τους Γιάννη Σερβετά, Στάθη Παναγιωτόπουλο και Χρήστο Κιούση συν το νέο (τηλεοπτικά έστω) αίμα την Βερονίκη Περγαντή, η οποία όπως ανέφερε σχετικά ο Κανάκης εργάζεται αθόρυβα πίσω από τις κάμερες του Ράδιο Αρβύλα τα τελευταία 10 χρόνια. Η πεντάδα λοιπόν, κάνοντας για πρώτη φορά εκπομπή μη σατιρικού περιεχομένου, κατάφερε να κερδίσει τον απαιτητικό πλέον μέσο Έλληνα τηλεθεατή παρουσιάζοντας κάτι το ξεχωριστό και το βασικότερο κάτι το ανθρώπινο. Και επειδή όπως είπα και πριν, το «Βινύλιο» ήρθε κυριολεκτικά από το παρελθόν, το πλατό στο οποίο γυρίζεται είναι το ίδιο στο οποίο το μακρινό 1994 είχε γυριστεί και η θρυλική εκπομπή «Comfuzio». Το πλατό διακοσμημένο στα πρότυπα πολλών δεκαετιών πριν, βρίσκει τους παρουσιαστές περικυκλωμένους από δεκάδες βινύλια, κασέτες, κάδρα σπουδαίων προσώπων που έγραψαν ιστορία στον χώρο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής άλλα και στίχους από τον ύμνο των Nirvana «Smells like teen spirit» φωτισμένους με neon, σου περνάει μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας που σε κρατάει προσηλωμένο στην ίδια την εκπομπή μέχρι το τέλος.
Και πάμε στους καλεσμένους, που μελετώντας την ιστορία του καθενός ξεχωριστά οφείλω να αποδώσω πολλά respect σε αυτόν που επιμελήθηκε την επιλογή τους, καθώς παρότι δεν είναι γνωστοί και διάσημοι, είναι άνθρωποι που πραγματικά κάνουν κάτι το σπουδαίο, κάτι το ξεχωριστό.
Μερικοί από αυτούς είναι ο Στρατής Χατζηελενούδας, ο οποίος είναι ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Back to the Top» , στο οποίο παρουσιάζει την προσπάθεια ενός ανάπηρου πανκ, του Λεωνίδα να γίνει ο πρώτος που θα καταφέρει να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου με αναπηρικό αμαξίδιο, ο Παρασκευάς-Σελίμ Βιλανάκης ένας Ρομά από τον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης ο οποίος με ειλικρίνεια και έναν μοναδικό τρόπο σκέψης κατάφερε να πολεμήσει τις προκαταλήψεις για την καταγωγή του, μαχόμενος για ένα καλύτερο μέλλον και έχοντας ως στόχο να γίνει μια μέρα αστυνομικός άλλα και διάφοροι άλλοι. Εκτός όμως από τους καλεσμένους, υπάρχουν αφιερώματα σε παγκόσμιες ημέρες όπως για παράδειγμα στην παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, η οποία προσεγγίστηκε με πραγματικά αριστουργηματικό τρόπο και πέρασε σπουδαία μηνύματα που δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι καθόλου αυτονόητα αν και θα έπρεπε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως δεν αρκεί ένα άρθρο μόνο για να περιγράψει απόλυτα τα συναισθήματα και τα ερωτήματα που σου προκαλεί αυτή η εκπομπή, και μονάχα εάν την παρακολουθήσεις θα μπορέσεις να καταλάβεις απόλυτα την διαφορετικότητά της. Εν έτη 2018 που με τους τόσους προβληματισμούς που μας βασανίζουν, πολλές φορές δεν έχουμε τον χρόνο και την θέληση για να σκεφτούμε out of the box σε ευαίσθητα ζητήματα, έρχεται το «Βινύλιο» για να μας ταρακουνήσει και να μπορέσουμε να δούμε πως εκεί έξω υπάρχει πολύς κόσμος που παλεύει ακόμα για πράγματα που εμείς θεωρούμε ΔΕΔΟΜΈΝΑ, όπως π.χ. η ικανότητα του να περπατάμε ή να μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια τους συνανθρώπους μας και να νιώθουμε ισάξιοι με αυτούς.
'Έπειτα από 7 επεισόδια που έχουν προβληθεί και τα όσα διαδραματίστηκαν σε αυτά, η προσωπική μου άποψη, είναι πως το «Βινύλιο» δεν είναι απλώς η πρώτη εκπομπή που ξεκίνησε δίχως όνομα, δεν είναι απλώς η μοναδική εκπομπή της σύγχρονης τηλεόρασης που παίζει μουσική από αναλογικά μέσα... Είναι ένα πρόγραμμα που δένει αρμονικά δύο εποχές, προβάλλει το αληθινό και όχι αυτό που πουλάει και εστιάζει σε πραγματικούς αγωνιστές και αξιοσέβαστους ανθρώπους ασκώντας παράλληλα κριτική σε όσους έχουν χάσει δεδομένα κάθε ίχνος ανθρωπιάς από μέσα τους, πράγμα που την καθιστά κάτι πολύ παραπάνω από μία όμορφη, ενδιαφέρουσα και θετικά νοσταλγική εκπομπή.
Το Βινύλιο, είναι μία εκπομπή για τον Άνθρωπο.
Σε μια εποχή που η τηλεόραση είναι μια 24ωρη διαφήμιση σερβιέτας, και η φετινή τηλεοπτική σεζόν εξακολούθησε να γλύφει τον πάτο του βαρελιού και το απόλυτο μηδέν όπως ακριβώς η περσινή και η προπέρσινη, η ομάδα του Ράδιο Αρβύλα κάνοντας μια γερή ''βουτιά'' στο παρελθόν, έφερε στην επιφάνεια έστω και για 2 ώρες την εβδομάδα ένα ξεχωριστό και αξιοπρεπέστατο πρόγραμμα που από την πρώτη κιόλας ημέρα προβολής του κέρδισε την αγάπη των τηλεθεατών. Το «Βινύλιο» εκτός από το γεγονός ότι είναι η πρώτη εκπομπή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης που ξεκίνησε δίχως όνομα, πρωτοτύπησε και στο όλο στήσιμο καθώς είναι ομολογουμένως μία απόλυτα πετυχημένη μεταφορά ραδιοφωνικής εκπομπής των 90's στο γυαλί, πράγμα που μόνο ο Αντώνης Κανάκης θα μπορούσε να καταφέρει.
Στο σημείο αυτό θα αναφέρω και το υπόλοιπο crew το οποίο δεν είναι άγνωστο, καθώς πάει πακέτο την τελευταία δεκαετία και δεν είναι άλλοι από τους Γιάννη Σερβετά, Στάθη Παναγιωτόπουλο και Χρήστο Κιούση συν το νέο (τηλεοπτικά έστω) αίμα την Βερονίκη Περγαντή, η οποία όπως ανέφερε σχετικά ο Κανάκης εργάζεται αθόρυβα πίσω από τις κάμερες του Ράδιο Αρβύλα τα τελευταία 10 χρόνια. Η πεντάδα λοιπόν, κάνοντας για πρώτη φορά εκπομπή μη σατιρικού περιεχομένου, κατάφερε να κερδίσει τον απαιτητικό πλέον μέσο Έλληνα τηλεθεατή παρουσιάζοντας κάτι το ξεχωριστό και το βασικότερο κάτι το ανθρώπινο. Και επειδή όπως είπα και πριν, το «Βινύλιο» ήρθε κυριολεκτικά από το παρελθόν, το πλατό στο οποίο γυρίζεται είναι το ίδιο στο οποίο το μακρινό 1994 είχε γυριστεί και η θρυλική εκπομπή «Comfuzio». Το πλατό διακοσμημένο στα πρότυπα πολλών δεκαετιών πριν, βρίσκει τους παρουσιαστές περικυκλωμένους από δεκάδες βινύλια, κασέτες, κάδρα σπουδαίων προσώπων που έγραψαν ιστορία στον χώρο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής άλλα και στίχους από τον ύμνο των Nirvana «Smells like teen spirit» φωτισμένους με neon, σου περνάει μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας που σε κρατάει προσηλωμένο στην ίδια την εκπομπή μέχρι το τέλος.
Και πάμε στους καλεσμένους, που μελετώντας την ιστορία του καθενός ξεχωριστά οφείλω να αποδώσω πολλά respect σε αυτόν που επιμελήθηκε την επιλογή τους, καθώς παρότι δεν είναι γνωστοί και διάσημοι, είναι άνθρωποι που πραγματικά κάνουν κάτι το σπουδαίο, κάτι το ξεχωριστό.
Μερικοί από αυτούς είναι ο Στρατής Χατζηελενούδας, ο οποίος είναι ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Back to the Top» , στο οποίο παρουσιάζει την προσπάθεια ενός ανάπηρου πανκ, του Λεωνίδα να γίνει ο πρώτος που θα καταφέρει να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου με αναπηρικό αμαξίδιο, ο Παρασκευάς-Σελίμ Βιλανάκης ένας Ρομά από τον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης ο οποίος με ειλικρίνεια και έναν μοναδικό τρόπο σκέψης κατάφερε να πολεμήσει τις προκαταλήψεις για την καταγωγή του, μαχόμενος για ένα καλύτερο μέλλον και έχοντας ως στόχο να γίνει μια μέρα αστυνομικός άλλα και διάφοροι άλλοι. Εκτός όμως από τους καλεσμένους, υπάρχουν αφιερώματα σε παγκόσμιες ημέρες όπως για παράδειγμα στην παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, η οποία προσεγγίστηκε με πραγματικά αριστουργηματικό τρόπο και πέρασε σπουδαία μηνύματα που δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι καθόλου αυτονόητα αν και θα έπρεπε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως δεν αρκεί ένα άρθρο μόνο για να περιγράψει απόλυτα τα συναισθήματα και τα ερωτήματα που σου προκαλεί αυτή η εκπομπή, και μονάχα εάν την παρακολουθήσεις θα μπορέσεις να καταλάβεις απόλυτα την διαφορετικότητά της. Εν έτη 2018 που με τους τόσους προβληματισμούς που μας βασανίζουν, πολλές φορές δεν έχουμε τον χρόνο και την θέληση για να σκεφτούμε out of the box σε ευαίσθητα ζητήματα, έρχεται το «Βινύλιο» για να μας ταρακουνήσει και να μπορέσουμε να δούμε πως εκεί έξω υπάρχει πολύς κόσμος που παλεύει ακόμα για πράγματα που εμείς θεωρούμε ΔΕΔΟΜΈΝΑ, όπως π.χ. η ικανότητα του να περπατάμε ή να μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια τους συνανθρώπους μας και να νιώθουμε ισάξιοι με αυτούς.
'Έπειτα από 7 επεισόδια που έχουν προβληθεί και τα όσα διαδραματίστηκαν σε αυτά, η προσωπική μου άποψη, είναι πως το «Βινύλιο» δεν είναι απλώς η πρώτη εκπομπή που ξεκίνησε δίχως όνομα, δεν είναι απλώς η μοναδική εκπομπή της σύγχρονης τηλεόρασης που παίζει μουσική από αναλογικά μέσα... Είναι ένα πρόγραμμα που δένει αρμονικά δύο εποχές, προβάλλει το αληθινό και όχι αυτό που πουλάει και εστιάζει σε πραγματικούς αγωνιστές και αξιοσέβαστους ανθρώπους ασκώντας παράλληλα κριτική σε όσους έχουν χάσει δεδομένα κάθε ίχνος ανθρωπιάς από μέσα τους, πράγμα που την καθιστά κάτι πολύ παραπάνω από μία όμορφη, ενδιαφέρουσα και θετικά νοσταλγική εκπομπή.
Το Βινύλιο, είναι μία εκπομπή για τον Άνθρωπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου