Εγώ ο αντικοινωνικός

Το έχω ακούσει πολλές φορές αυτό, έχει καταντήσει κουραστικό. Συνέχεια τα ίδια, ''καλέ μίλα παραπάνω'', ''για τον Θεό, εκφράσου και κάνε παρέες'', ''έλεος δηλαδή, γιατί δεν μπορείς να μιλήσεις και να κάνεις φιλίες με καινούργια άτομα;'', γιατί, γιατί, κάνε αυτό, κάνε εκείνο, εντάξει το κατάλαβα. Είμαι αντικοινωνικός. Με ρωτάς όμως γιατί έγινα; Μη σου πω ό,τι ήμουν πιο κοινωνικός απ' εσένα.

Ναι, εσένα που μου κάνεις κήρυγμα και μου λες πως εγώ φταίω που δεν κάνω φιλίες έξω, στην τάξη και οπουδήποτε αλλού. Μου λες ότι είμαι φοιτητής και ότι πρέπει να έχω πολλά άτομα δίπλα μου. Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω πολλούς.. Θέλω λίγους που να μείνουν και να μη με έχουν για την πλάκα τους. Όπως και να 'χει, θα σου πω πως έγινα <<antisocial>>.
Πριν πάω να σπουδάσω, έβγαινα με πολλές παρέες. Μπορεί την ίδια μέρα να ήμουν με 3 παρέες ή και με περισσότερες. Τι με οδήγησε όμως να μην μιλάω πλέον πολύ και να αποφεύγω την επαφή με άλλα άτομα; Είναι απλό.

Δεν με ήθελαν για εμένα. Τώρα θα μου πεις, πως γίνεται να μη σε ήθελαν ενώ σου έλεγαν να βγείτε.. Λοιπόν, το ότι μου έλεγαν δεν σημαίνει πως με αγαπούσαν. Το να βρεις ανθρώπους που να ακούν τις ανησυχίες σου, να σε βοηθάνε, γενικά να σε γουστάρουν για το εγώ σου, είναι δύσκολο.
Με ρωτάς γιατί στην τάξη και όταν βγαίνω με νέες παρέες, είμαι σφιγμένος και δεν μιλώ πολύ. Το προσπάθησα φίλε μου αλλά παρεξηγήθηκα. Βλέπεις, οι υπόλοιποι είναι οι σωστοί κι εγώ ο λάθος. Κι ας είμαι εγώ ο λάθος, γιατί δεν μου το λένε και γιατί δεν με δέχονται γι' αυτό που είμαι; Γιατί πρέπει να αισθάνομαι άσχημα, σχολιάζοντας με πισώπλατα και όταν πάω σ' αυτούς όλα μέλι γάλα;
Οπότε το να κλειστώ στον εαυτό μου, να έχω τις παρέες από το γυμνάσιο και λύκειο, όπως και να μην έχω πολλά πάρε δώσε με άτομα τα οποία δεν ξέρουν αν με συμπαθούν ή όχι, είναι καλύτερο για την ψυχολογία μου.

Η κατινιά, η μιζέρια των ανθρωπάκων, η ζήλια κτλ απλά μακριά μου. Και να υπάρχουν στο κοινωνικό σύνολο πολύ καλά άτομα, φοβάμαι.. Φοβάμαι μη ξεφύγω με το χιούμορ μου, μη τους στεναχωρήσω.. Θα μου πεις ''ας είσαι ο εαυτός σου και μη σε νοιάζει τι θα πουν''. Αλήθεια φίλε μου; Εσύ το εφάρμοσες; Γιατί εγώ το έκανα και το μόνο που κατάφερα ήταν να με κοιτούν με μισό βλέμμα, λες και τους έκανα κάτι πολύ κακό...
Προσπάθησα να μπω στη θέση του καθενός, ξεχωριστά και με τη κατάσταση που έχει. Αλλά.. Αυτοί; Θα θέλουν να με καταλάβουν; Εννοώ... Δεν το έκαναν στην αρχή, θα το κάνουν τώρα; Έχω μοιραστεί με κάποια άτομα για τι ανησυχώ, λέω κατευθείαν τι με πειράζει και ίσως να φταίει και αυτό. Αλλά τώρα είμαι καλύτερα. Έχω φίλους από παλιά και κάποιους νέους που με θέλουν γι' αυτό που είμαι. Έχω την οικογένεια μου. Μολονότι ζήλευα τα κοινωνικά άτομα για τον λόγο του ό,τι τους μιλούσαν όλοι, τώρα δεν έχω τέτοιο συναίσθημα. Είμαι χαρούμενος πλέον.

Βλέπεις, δεν είναι τόσο κακό να είσαι αντικοινωνικός. Ίσα ίσα, έτσι βλέπεις πιο καθαρά. Ομολογώ πως δεν είναι σωστό να είσαι, αλλά για εμένα είναι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια Τζούλι Μπάουκερ του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχολογίας ''Personality and Individual Differences'', μελέτησαν 300 παιδιά με μ.ο. ηλικίας 19,5 και αποδείχθηκε πως αυτά τα αντικοινωνικά παιδιά έχουν περισσότερη ευφυΐα και δημιουργικότητα από τον μέσο άνθρωπο.

Αφιέρωμα σε ένα κοντινό άτομο που είχε μεγάλη στεναχώρια και προσπαθεί να ξεπεράσει ό,τι του έτυχε. Συγκεκριμένα από αποτυχημένες φιλίες. Τώρα είναι καλά, τον/την βοηθάμε να γίνει το ζωντανό παιδί που ήταν κάποτε. Αν έχεις ένα τέτοιο άτομο στην παρέα, στην τάξη, στον οικογενειακό κύκλο, ακόμη κι αν δεν είσαι κοντά του ή δεν είσαι σίγουρος, μίλησε του.. Ίσως να σώσεις και μια ζωή.. Πόσα άτομα-κυρίως έφηβοι-αυτοκτόνησαν από αποτυχημένες κοινωνικές σχέσεις; Σας παρακαλώ εγώ, βοηθήστε τους. Είναι οι καλύτερες ψυχές και οι πιο αγαθές.

Έρευνα: Μαρία Γερμαντζίδου

Πηγή έρευνας: myvolos.net