Ήρωες… του Γιώργου Δάγλα

Σε αυτή τη χώρα έχουμε την νοοτροπία από τα 10 μας μέχρι τα 90 μας (όσοι φτάνουμε) να βαφτίζουμε τους πάντες ήρωες. Ήρωας ο τερματοφύλακας που έπιασε πέναλτι, ήρωας ο τάδε πρώην στρατιωτικός που τα έχωσε δημόσια στην Κυβέρνηση (άσχετα που όσο ήταν εν ενεργεία το βούλωνε και ήταν το νούμερο 1 πρόβατο της), ήρωες όλοι! Γεμίσαμε σαβούρα που την βαφτίσαμε ήρωα για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε και να συζητάμε. Τι γίνεται όμως με τους πραγματικούς ήρωες; Αυτούς που δίνουν και τη ζωή τους χωρίς καν να ζητάνε την οποιαδήποτε αναγνώριση; Αυτούς τους θυμόμαστε μόνο όταν είναι να προβληθούμε δίπλα τους, και όταν δεν μας παίρνει άλλο τους ξεχνάμε. 

Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Θα αναφέρω ένα δύο παραδείγματα που αρκούν για να περιγράψω αυτούς τους ήρωες για τους οποίους μιλάω.. Παραπάνω δεν χρειάζονται, ένα δύο αρκούν. 24 Αυγούστου του 2007. Η Δυτική Πελοπόννησος στις φλόγες. Δεκάδες νεκροί ο απολογισμός μιας σειράς εμπρησμών εξ αμελείας και μη ( ναι δεν ήταν όλο οργανωμένο). Την πρώτη κιόλας ημέρα της καταστροφής 3 πυροσβέστες χάνουν τη ζωή τους παγιδευμένοι ανάμεσα σε φωτιές στον Άγιο Νικόλαο Αρτέμιδος. Το πλήρωμα του οχήματος Η42 της πυροσβεστικής δεν μπήκε ποτέ στην λίστα των ηρώων στον νου του Έλληνα. Απανθρακώθηκαν με τις αντλίες στο χέρι στην προσπάθεια να σώσουν 23 ανθρώπους που είχαν παγιδευτεί στο ίδιο σημείο με τα οχήματα τους. Αν και ξέρω πως δεν είχαν ποτέ την ανάγκη να γίνουν πρωτοσέλιδα τα ονόματα τους θα τα αναφέρω. Ήταν ο Θανάσης Νιάρχος, ο Ανδρέας Τζούμας και ο Γιάννης Δρακόπουλος. Η αχαριστία μας φάνηκε στο γεγονός πως το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε από εκείνες τις φωτιές είναι οι βαρύγδουπες δηλώσεις κατοίκων για ‘’τεράστια καθυστέρηση της πυροσβεστικής’’. Σε μία περιοχή με ελάχιστη ορατότητα από τις πρώτες κιόλας ώρες και συγκεκριμένα σε μία δύσβατη περιοχή. Με αεροπλάνα που έφτασαν από την Αθήνα ώρες μετά γιατί προτεραιότητα της Κυβέρνησης ήταν να τσακώνονται στα κανάλια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο! Στο ίδιο έργο θεατές.

Το δεύτερο περιστατικό λοιπόν συνέβη κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς στη Νέα Μάκρη. Όλη η πυροσβεστική δύναμη της Αττικής χωρισμένη στα δύο άκρα. Η ώρα έχει πάει 8 και ενώ από τις 6 έχουν σταματήσει οι βοήθειες από αέρος λόγω μη ορατότητας, 2 μάγκες πιλότοι σηκώνουν και πάλι το ελικόπτερο της Πυροσβεστικής και συνεχίζουν να ρίχνουν νερό και ας είναι μάταιο. Δεν πέτυχαν πολλά, εξάλλου η φωτιά ήταν αδύνατον να σβήσει, όμως αυτοί ήταν εκεί! Το ελικόπτερο μετά από λίγο αποσύρθηκε,  η παροχή νερού σταμάτησε και το πρωί βρήκε το Μάτι καμένο ολοσχερώς. Πάνω από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, άλλοι εγκλωβισμένη ανάμεσα στον γκρεμό και τις φωτιές και άλλοι αρνούμενοι να αφήσουν τις περιουσίες τους να καταστραφούν, χάθηκαν μαζί τους.. Ήρθε το επόμενο βράδυ και δεκάδες πυροσβέστες άυπνοι, με άθλιο και σακατεμένο εξοπλισμό συνέχισαν να δίνουν ότι τους έχει απομείνει για να σβήσουν και οι τελευταίες φλόγες. 

Η Ελλάδα όπως κάθε χρόνο σήμερα πενθεί και αύριο θα έχει ξεχάσει. Μέχρι την επόμενη πυρκαγιά. Έκτος εάν επιτέλους παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Αποφάσεις απο αυτές που ξεβολεύουν.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο που θέλω να εκφράσω ειλικρινά την λύπη μου για αυτό που συνέβη.. Όταν  μέχρι και το σπίτι σου που είναι χιλιόμετρα μακριά έχει βρωμίσει από τον καπνό, όταν ο ουρανός όλος έχει γίνει κίτρινος και όταν βλέπεις οικογένειες άστεγες πλέον και χωρίς τροφή, χωρίς περιουσία και χωρίς όνειρα δεν μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος. Ευτυχώς όμως για κάθε έναν εμπρηστή, υπάρχουν πυροσβέστες έτοιμοι να ρισκάρουν τα πάντα για να τον σταματήσουν. Και εκει ανάμεσά τους, θα βρεις και τον ήρωα σου.