Η Μέρα που δεν πέρασε ο φασισμός

  Ξημερώνει Κυριακή 8 Οκτωβρίου 1944. Μέσα στα σκοτάδια της -υπό Γερμανικής κατοχής- Αθήνας μια σκιά γλιστράει στον άδειο δρόμο. Ο Αντώνης Βρεττός διευθυντής του ιστορικού γηπέδου της Λεωφόρου έχει αφήσει το σπίτι του και προχωράει προς το γήπεδο της Λεωφόρου. Το άλλο του σπίτι. Οι σημαίες του κατακτητή με την μελανέρυθρη σβάστικα κυματίζουν εδώ και πολλούς μήνες στον ιστό του γηπέδου και για τον Βρεττό η υπομονή έχει τελειώσει. Έξω απο το ιστορικό γήπεδο συναντάει έναν Γερμανό στρατιώτη που τον σταματάει. Στο μυαλό του περνάνε όλες οι καταστροφές που προξένησαν οι όμοιοι του. Δέν λυγίζει ούτε τη στιγμή που ο Γερμανός τον σημαδεύει με το όπλο του. Πού πηγαίνεις; τον ρωτάει. Την ώρα εκείνη διαταράσσουν την ηρεμία της νύχτας δυο πυροβολισμοί που ακούγονται απο τις φυλακές Αβέρωφ αποσπώντας το βλέμμα του Γερμανού στρατιώτη. Δύο ακόμα αγωνιστές έβαλαν τα ονόματα τους στην μακρά λίστα με τα θύματα των Γερμανών. Ο Βρεττός τον προσπερνάει και συνεχίζει τον δρόμο του. Σήμερα είναι η μέρα, σκέφτεται κοιτάζοντας για τελευταία φορά τις σβάστικες που ανεμίζουν πάνω απο την Θύρα 3. 

Μπαίνοντας στο επιταγμένο και σκυλευμένο γήπεδο η εικόνα της καταστροφής τον πεισμώνει ακόμα περισσότερο. Αθόρυβα πηγαίνει στο μικρό δωματιάκι που μαζεύονται οι αντιστασιακοί αθλητές του Παναθηναϊκού για να ακούσουν τα νέα του BBC στο ραδιόφωνο. Τα νέα είναι ευχάριστα. Η νίκη είναι κοντά. Ο Βρεττός, άριστος γνώστης της Αγγλικής γλώσσας μεταφράζει στους υπόλοιπους τα νέα. Οι Άγγλοι το προηγούμενο βράδυ είχαν αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο. Οι σύμμαχοι είναι κοντά! Η Ελευθερία έφτασε! Λίγα λεπτά μετά και ενώ τα πανηγύρια άρχισαν να κοπάζουν συνειδητοποίησαν πως κάποιος έλειπε. Καί τότε βλέπουν τον Βρεττό στην πόρτα να τους καλεί όλους έξω. Η ιστορία γράφτηκε με μια κιμωλία και με την γαλανόλευκη σημαία. 

Πλησιάζοντας τον μαυροπίνακα της Θύρας 3 ο Βρεττός αναγγέλει τον πρώτο μετακατοχικό αγώνα του Παναθηναϊκού. ''Την προσεχή Κυριακή Μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού-Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία!'' Και έτσι στις 7 το πρωί, και ενώ οι Γερμανοί στρατιώτες περιφρουρούν σε πολύ κοντινή απόσταση, ο Αντώνης Βρεττός υψώνει για πρώτη φορα μετα απο 3,5 χρόνια στον ψηλότερο ιστό του γηπέδου την Γαλανόλευκη σημαία. Αυτή ήταν και η πρώτη Ελληνική σημαία που κυμάτισε στον Αττικό ουρανό εν καιρό κατοχής, 4 ημέρες πρίν την οριστική υποχώρηση των Γερμανών απο την πρωτεύουσα. 

Απο τότε πέρασαν 74 ολόκληρα χρόνια. Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον υπο ''εσωτερική'' κατοχή. Το τοπίο στην πάλλαι ποτέ Περιβόλα άλλαξε δραματικά στην πορεία των χρόνων, ωστε να συβαδίζει με το χρόνο.

Το γήπεδο της Λεωφόρου εξακολουθεί να στέκει αγέρωχο στο βόρειο άκρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με μοναδικό αντίπαλο το κράτος, που διακαώς επιθυμεί την κατεδάφισή του.

Οι φυλακές Αβέρωφ κατεδαφίστηκαν το 1972 και δεν υπάρχουν πιά. Τα εγκλήματα που διαδραματίστηκαν μέσα σε αυτές όμως δεν θα ξεχαστούν ποτέ. 

Η σβάστικα δεν ξανακυμάτισε ποτέ στον Ελληνικό ουρανό. Η ισχύς του ναζιστικού εμβλήματος ξεθώριασε μέχρι που εξαφανίστηκε. Δυστυχώς δεν εξαφανίστηκαν όμως και όλοι όσοι αυτή αντιπροσώπευε.

Τέλος, η γαλανόλευκη παραμένει στον ιστό της Λεωφόρου μέχρι και σήμερα, δίπλα στη σημαία του μεγαλύτερου Ελληνικού συλλόγου. Και οι δύο σημαίες βάφτηκαν με αίμα αγωνιστών με ένα κοινό σκοπό. Να μην περάσει ο φασισμός.